Atlantis en die Boer

[Die Ou Man]

Atlantis_3.jpg

Die legende van Atlantis is seker dié misterie wat in die onderbewuste van die Westerling ingebrand is. Beide skeptici, sowel as persone wat in die legende glo, word aangegryp deur hierdie verhaal.

Die Griekse filosoof, Plato het Atlantis aan ons bekend gestel. Plato het van 428 tot 348 vC geleef. Hy was 'n student van Sokrates.

Die soeke na Atlantis duur vandag steeds onverpoost voort. Waar was die vasteland presies geleë? Hoe gevorderd was die samelewing? Hoe het dit tot niet gegaan? Die mensdom se beheptheid met Atlantis wil maar net nie verdwyn nie.

Plato vertel van hierdie asemrowende vasteland in sy dialoë, Timaeus en Critias.

Liefde groete.

Die Ou Man

[knipmes]

Re: Atlantis en die Boer

DOM,

Baie interessante onderwerp hierdie inderdaad!!

Bewustelik dat jy ons gaan lei tot dieper kennis rondom hierdie fabel, maar onwillekeurig moet ek vraag rondom die opmerklikheid egter dat die voorstelling eiland ringe gehad het wat met mure omring was, uit eers steen, dan koper, dan yster, dan goud? Wat sou die verskillende grondstowwe beteken?

groetnis
knipmes

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

Atlantis_4.gif

Knipmes, hier volg meer.

Critias

By Plato

Written 360 B.C.E

In the days of old the gods had the whole earth distributed among them by allotment. There was no quarrelling; for you cannot rightly suppose that the gods did not know what was proper for each of them to have, or, knowing this, that they would seek to procure for themselves by contention that which more properly belonged to others.

Critias - Plato

Volgens Plato se verhaal van Atlantis is die aarde onder die gode verdeel. Ek het dit al elders ook gelees.

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

“Once upon a time,” Plato begins in Critias, “ the gods divided up the Earth between them.”

Each took a territory and having done so populated it with humans, “their creatures and children.” The gods looked after human kind as shepherds look after their flocks, he notes, using mental telepathy to guide and persuade the mortal creatures in their care.

Ja, ek het wel iets soortgelyks gelees. Dit is in die Lied van Moses in Deuteronomium 32.

7 Dink aan die dae van die ou tyd, let op die jare, van geslag tot geslag; vra jou vader, dat hy jou dit bekend maak; die ou mense, dat hulle jou dit sê.

8 Toe die Allerhoogste aan die nasies 'n erfdeel gegee het, toe Hy die mensekinders van mekaar geskei het, het Hy die grense van die volke vasgestel volgens die getal van die kinders van Israel.

9 Want die HERE se deel is sy volk, Jakob is sy afgemete erfdeel.

7 : Dink aan die dae van die ou tyd, let op die jare, van geslag tot geslag; vra jou vader, dat hy jou dit bekend maak; die ou mense, dat hulle jou dit sê.

8 : Toe die Hoogste El die Erfdeel van die nasies geskei het van die seuns van adamiete en die grense van die volke vasgestel het volgens die getal van die seuns van JisraEl.

9 : Want JaHWeH se deel is Sy volk, Jakob is Sy afgemete Erfdeel.

When the Most High gave to the nations their inheritance, when he divided mankind, he
fixed the borders of the peoples according to the number of [the sons of God]. But the
LORD’s portion is his people, Jacob his allotted heritage.

In the days of old the gods had the whole earth distributed among them by allotment. Plato.

Volgens Jahweh in die Lied van Moses, is Hy een van die Gode wat so 'n "allotted heritage" ontvang het. In Jahweh se geval het hy die Israeliete as erfdeel van die Allerhoogste ontvang. Die Bybel werp egter nie lig op wie die ander Gode was wat die res van die erfdeel ontvang het nie.

Liefde groete.

Die Ou Man

[knipmes]

Re: Atlantis en die Boer

Die Bybel werp egter nie lig op wie die ander Gode was wat die res van die erfdeel ontvang het nie.

Is dit nie hier waar byvoorbeeld die verskillende dialekte van byvoorbeeld die Hindu geloof inkom in die groter prentjie nie?

groetnis
knipmes

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

Niemand weet werklik waar om na die mistieke Atlantis te soek nie. Volgens Plato was Atlantis wes van die pilare van Herkules geleë. Daar word aanvaar dat die pilare van Herkules verwys na Gibraltar, die seestraat tussen die Meditereense See en die Atlantiese Oseaan.

Sommige geleerdes voer aan dat die Atlantiese Oseaan na Atlantis vernoem is, terwyl andere aanvoer dat dit na Atlas, die Griekse god vernoem is. Hoe dit ookal sy, die eerste koning van Atlantis se naam was Atlas. Dit klink amper soos "ses van die een" en "halfdosyn van die ander". Daar kan dus aanvaar word dat die Atlantiese Oseaan, wat ons voorsate na die suidpunt van Afrika gedra het, wel na Atlantis vernoem is.

Swakopmund-Atlas.jpgSwakopmund-Atlas-small.jpg

Ek het die bostaande foto in Swakopmund geneem. Die gebou is deur die Duitse Keiserryk opgerig. Die beeld van Atlas met die aardbol is prominent.

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

Die Portugese seevaarders het die seeweg na die Ooste om Afrika gesoek. Die Spanjaarde het weswaarts gevaar. In hulle agterkop was die geheim van Atlantis. Columbus het verskeie ou kaarte voor sy vaart bestudeer, om min of meer 'n aanduiding te kry van waar hy Atlantis sou opspoor.

Die Spanjaarde het na Atlantis verwys as Antillia. Toe Columbus op die eilandgroep afkom wat vandag bekend staan as die Wes-Indiese Eilande, het hy geglo dat hy Atlantis ontdek het en die eilande summier gedoop as Antillia (Atlantis). Die gevolg is dat vandag nog, selfs in Nederland, na inwoners van die Wes-Indiese Eilande as Antilliane verwys word. Dit is natuurlik 'n gruwelike mistasting.

Ek plaas die onderstaande foto van 'n model van Columbus se skip, die Santa Maria.

santamariacolumbustj7.jpg

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

thule-gesellschaft_emblem.jpg
Spanje was nie die laaste land wat na Atlantis gesoek het nie. Na die Eerste Wêreldoorlog het Duitsland se belangstelling in Atlantis begin groei. Daar is geglo dat enkele oorlewendes na die verdelging van Atlantis, hulself op Thule gaan vestig het.

Thule was eweneens 'n mistieke eiland en was volgens oorlewering, iewers noord van Europa geleë. 'n Geheime groepie denkers het in 1919 die Thule Gesellschaft gestig. Hierdie organisasie sou die herontwaking van Duitsland lei. Onderstaande is die Thule Gesellschaft se embleem.


"The Thule Gesellschaft name originated from mythical Thule, a Nordic equivalent of the vanished culture of Atlantis.

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

Wat is die Boer se verbintenis met die mistieke Atlantis? Ons skakel is die Boer digter/siener Gotfried A. Watermeyer wat in 1917 gebore is en in 1972 oorlede is.

GOTTFRIED A. WATERMEYER (1917-1972)

‘n Suid-Afrikaanse digter.

Sekel en Simbaal (1948) is die bundel waamee Watermeyer gedebuteer het. Dit bevat ‘n aantal gedigte waarin hy sy lewensdrang en verlange na die natuur verbeeld. ‘n Tweede druk van die bundel het in 1952 verskyn nadat Watermeyer wysigings aangebring het.

Die Republiek van Duisend Jaar (1957) en Taalfeeskwatryne (1961) is gedigte wat geskrywe is vir en oor die Taalfees in die amfiteater van die Voortrekkermonument in 1959.

Van Watermeyer se gedigte het in 1960 in Standpunte verskyn. Ná verwerking en uitbreiding is dit in die bundel Bitter Brood (1965) uitgegee. Dit toon nie meer die jeugdige uitbundigheid van sy eerste werke nie, maar bevat ‘n beskoulike toon oor die verbygaan van die jeug en sy liefdegloed.

(Uit: Wêreldfokus, 1979. Ensiklopedie Afrikana (Edms.) Bpk.)

Ek gaan vervolgens aanhaal uit 'n artikel uit Die Brandwag, Vrydag 23 Julie 1954.

G.A. Watermeyer vertel hoe hy sy nuwe Engelse digbundel, Atlantis or the Crying of the Waters (1954) geskryf het:

MILJOENE SAL IN SONDVLOED STERF

Een aand aan die begin van die winter van 1953 het ek my stoel voor die kaggel en my eerste boek oor Atlantis – dié van Donnelly – opgeneem om te lees.

Ter verduideliking kan ek miskien net hier sê dat Atlantis die naam is van die kontinent wat volgens legende in die Weste in die see verdwyn het. Sommige meen dat dit die land van die sondvloed was wat in die Bybel beskrywe word, met uitsondering dat dit nooit weer bo die waters uitgestyg het nie. Plato het ‘n boek oor Atlantis geskryf wat ongelukkig nooit voltooi is nie, en sedertdien het daar alreeds meer as ‘n duisend boeke oor die onderwerp verskyn wat die verbeelding van denkers deur die eeue vasgegryp het. Hoe dit ookal sy, ek het in die stoel teruggeleun en begin lees in Plato se beskrywing van die verlore Atlantis wat Donnelly in sy boek oorgedruk het. Nadat ek sowat drie bladsye deurgegaan het, het ek lomerig begin voel – ek het toevallig ‘n vermoeiende dag agter die rug gehad – en aantaltes gemaak om te gaan slaap. Maar ek was skaars in die bed of ‘n eienaardige rusteloosheid het my beetgepak en woorde het deur my kop begin maal. Uiteindelik het ek opgestaan en die volgende reëls neergeskryf:

The waves have drawn us to the deep,

the waves have veiled us and we sleep

Among drowned pillars and the stone.

Hier het ek, ‘n Afrikaanse digter, skielik Engels begin skrywe, maar dit was nie al nie.
Terwyl ek daar voor die lessenaar gesit het, het daar ineens voor my geestesoog ‘n uitgestrekte vlakte verskyn met berge aan die een kant wat steil afloop in die see. Op die berge was daar paleise en tempels en in die middel van die vlakte het ‘n geweldige pilaar hoog in die lug opgeskiet.

Ek is nie heldersienend nie; ek is nie ‘n persoon wat met geeste omgaan nie, en daarby was ek hoegnaamd nie in ‘n beswyming of “trance” nie, maar wakker en doodnugter. Ek het voortgegaan om ‘n beskrywing van die pilaar te gee en toe gaan slaap. Toe ek twee dae later weer die boek opneem en verder lees, kom ek etlike bladsye verder aan tot my verbasing op Plato se beskrywing van hierdie pilaar af.
In die begin was ek dronkgeslaan, maar nou het dit saans my gewoonte geword om met potlood en papier voor my lessenaar te gaan sit en wag, net maar wag. Weer moet ek beklemtoon dat dit nie ‘n geval was dat my potlood deur ‘n onsigbare hand bestuur is, soos spiritistiese mediums na bewering ondervind nie, maar dat woorde in my kop gekom het en dat ek hulle neergeskryf het – soms sonder verwysing, soms met verwysings. Party van die dinge wat ek geskryf het, verskyn nie in my boek nie en word ook hier verswyg; party gedigte het nooit klaargekom nie en kon gevolglik nie in my bundel ingesluit word nie. Ek haal hier slegs sodanige gedeeltes aan wat sin en samehang aan die verhaal gee soos dit in my bundel, ATLANTIS OR THE CRYING OF THE WATERS,verskyn.

Oh be with us, oh be and bear

our message to the outer air,

and tell the circling earth that stands

not fast not firm upon its sands:

“your rocks are breathing loud with fear,

And things that grow, the things most clear,

are shaken by the fatal breeze

that rises with the rising seas.”
Uit bostaande reëls en ander gedeeltes het ek afgelei dat die ramp van Atlantis herhaal gaan word, dat die aarde deur ‘n tweede sondvloed bedreig word, en nou het ek begin begryp waarom hierdie inspirasie na my toe gekom het. Dit moes dien as ‘n waarskuwing aan die wêreld. Tot op hierdie stadium het ek egter nie geweet of die ganse aarde of slegs ‘n gedeelte daarvan deur die see bedreig word nie, maar toe skrywe ek die volgende:

Leave and let all earthly things

Until the tide, the Lunar swings;

for lower shapes lurk in the air

than many human eyes wil bear

and He who dreams upon the Stone

of Time and Tide, Atol, the lone

breath-breeder of the human race,

stares westward into ashen space,

and sees beyond the bearded plains

of Tuscany, the told-of rains

sway sweeping southwards.

Nou het dit vir my duidelik geword dat lande in die Weste bedreig word en dat die reëns wat van Tuscany (Italië) na die suide beweeg, ‘n teken van genade is – ‘n teken dat die Suide nie in die ramp betrokke sal wees nie.
Maar die Weste is natuurlik ‘n baie wye begrip, en dit was eers op die aand van die kroning van Elizabeth II dat ek nader besonderhede omtrent die lande wat spesifiek bedreig word, gekry het. Ek was destyds as joernalis werksaam, en terwyl ek nog op kantoor was om berigte omtrent die kroning wat van Sapa-Reuter ontvang is, te vertaal, het ek die volgende reëls neergeskryf:

The lone-last Queen, she walks tonight

the banquet hall; Old England’s might

lies shattered in the broken call

that cries it’s writing on the Wall
of Visions.
Etlike dae later het ek die noodlottige gedig “Southhampton Docks” geskryf, ‘n vers wat so fatalisties is dat ek dit nie in my bundel opgeneem het nie en ook hier enkele reëls verswyg:

Listen ye men and listen well,

the tides of summer toll the bell;

Celts and Saxons and Angels all

the shadows are moving upon the Wall;

the forest green and the mountain mare

tremble at nights and the Scotch kine stare

with fearing eyes and the tides odd turn

striking the coast near Ulster’s Urn.

Southampton Docks are kneeling down

keening the way for all to drown.


Fisherlads tender and seaheads old

feel ye the tides not creeping and cold

sounding the beach in the dead of the night.

The birds are wheeling a westward flight.

A sea horse drives up Buckingham way,

the land grows pale and the towers sway,

and Tennyson’s ships are sailing the bar


for a haven that knows no hill nor star.

Southamptons Docks are tumbling down

Treading the way for all to drown.

England lies broken half in half

Struck by die Old Man’s rearing staff;

a dwarf comes leading the Sultan’s cow

fed for the fishes long days now.

The King lies wrapt in a sea-green cave

The …………..

………………..

……………….. I may not say.

Southampton Docks are diving down

Leading the way for all to drown.
Hierna het ‘n gedig gevolg wat daarop dui dat nie net Brittanje nie, maar al die laaglande in die Weste bedreig word, veral Holland en België en dit het my voorgekom asof die oorstromings wat hierdie lande sowat twee jaar gelede geteister het, toe daar honderde mense verdrink het, slegs ‘n voorbode was van die groot ramp wat kom en miljoene lewens sal eis. Daarby sal hierdie lande nie weer uit die see gered word nie, maar ewig in die golwe verdwyn:

Sleep not my brothers, sleep no more

but watch the white and wounded shore

with restless eyes, lest on the day

the sudden seas no hand will stay,

sweep you unknown from your bed

to drown among the drifting dead

and broken mouths that ever cry

unto the lands, whose cities lie

unshrouded in their earthless sleep,

forsaken in the secret deep.

Die vraag ontstaan vanselfsprekend: Waarom word juis hierdie lande getref? Hierop is ek nie bereid om ‘n antwoord te verstrek nie. Ek het nie ATLANTIS OR THE CRYING OF THE WATERS geskryf met die doel om te veroordeel nie, maar slegs om te waarsku. As ek egter weer die name van die bedreigde lande noem: Engeland, Holland, België en gedeeltes van Frankryk en Portugal, val dit mens op dat hierdie by uitstek die moondhede was wat hulle op kolonisasie toegelê het.
Die Atoombom

Uit later gedigte wil dit egter voorkom asof die splitsing van die atoom êrens met die ramp oor die Weste hang, skakel en ek glo dan ook dat die wetenskap in hierdie opsig sekere wette oortree het – ‘n gesigpunt wat ek in die afdeling “The rape of the Atom” behandel.

Ek hoop om in ‘n later artikel die moontlike verband tussen ‘n geweldige atoomontploffing en die noodlottinge styging van die uiteen te sit, maar laat voorlopig slegs die volgende gedig wat daarop dui dat die opbreek van die atoom tragiese gevolge vir die wêreld gaan hê:

Upon the night, upon the noon

Of Zombra, when the eagled moon

Wing seven zeniths in the sky,

a call will sound, a stricken cry

from all mouths moving with the earth.

Oh wounded thing, oh thing whose birth

man broke to serve his shapes of fear,

what price of death, what price to clear

the moaning mountains that remain:

Atlantis sinned and sinks again.

Op hierdie stadium kan ek miskien net meld dat die skrywe van die gedig nie sommer so voor die wind gegaan het nie. Baie aande, veral wanneer ek moeg was, het ek vergeefs gesit en wag op die inspirasie. En wanneer die inspirasie dan wel gekom het, was dit gewoonlik net twee of drie reëls en ek moes die res voltooi deur moeitevol terug te tas in die onderbewuste, want ek het geen materiaal tot my beskikking gehad nie. Mens sou dit kon vergelyk met die persoon wat op ‘n delwery ‘n klein diamantjie kry en dan weer naarstigtelik in die aarde moet delf totdat hy die volgende edelgesteente ontdek, wat hy aan die glans daarvan sou erken. En net soos die delwer voortgedryf word deur die delwerskoors, is ek gedurig voortgeja deur die besef van die geweldige taak wat op my skouers gelê is soos saamgevat in die volgende twee reëls:

Move, move your hand and write this down

or many more may drift and drown.

Maar hoe meer beangs ek geword het om die werk betyds klaar te kry, hoe meer teenslae het ek ondervind. Dit was asof die magte van Goed en Kwaad om my saamgetrek was, en terwyl die Gode my met inspirasie begunstig het, het die donker kragte alles in hulle vermoë gedoen om daardie inspirasie te vernietig. Ek verswyg besonderhede en stip slegs aan dat ek van ongeveer die einde van April af gedurende 1953 geen volledige gedig geskryf het nie en uiteindelik teen die middel van November in ‘n toestand van gedeeltelike rugverlamming in die bed beland het.

Figure begin teken

By die geestesspanning wat ek ondervind het, is nou fisiese pyn en vrees omtrent my bestaansveiligheid gevoeg – en daarby het daar die gevaar bestaan dat ek miskien nooit weer soos ‘n normale mens sou kon beweeg nie. Nag na nag het pyn en bekommernis my tot drie- vieruur in die oggend wakker gehou voordat ek bietjie ingesluimer het.

My skryfboek en potlood was nog altyd byderhand, maar ook die inspirasie het weggebly. Dit is nou eenmaal ‘n feit, dat as ‘n kunstenaar fisies afgemat is, hy nie in staat tot skepping is nie. Om die tyd te verwyl, het ek allerhande figure met die potlood geteken – en toe begin hierdie figure mettertyd vanself vorm aanneem. Ek kan hoegenaamd nie teken nie, maar feitlik sonder dat ek bewus probeer het, het die koppe van diere en mense op die skoon papier verskyn. Onder andere het ek in hierdie stadium die kop van Poseidon, die bulgod, geteken wat op die omslag van my bundel verskyn.


Volgens legende is Poseidon die Seegod en het hy die liggaam van ‘n bul en die kop van ‘n mens gehad. Die legende lui verder dat hy uit die see uit op Atlantis aangekom het, daar ‘n wonderskone aardse dogter opgemerk het, haar weggevoer het na ‘n geheime grot op die berge van Atlantis en dat die tien seuns wat hy by haar gehad het, die eerste tien konings van Atlantis geword het. Hierdie legende beeld ek uit in die gedig: “The Coming of Poseidon”

The great bull-bodied God came

Shaking the foam to sun and flame;

lord of the seas and all that lie

low where the waters curve and cry.

Teen die middel van Januarie 1954 hat my toestand tot so ‘n mate verbeter dat ek, hoewel ek nog bedlêend was, met die skrywe van die bundel kon voortgaan, en van nou af het ek dag en nag gewerk en dit teen die einde van Februarie vanjaar voltooi.

Die Sondevloed

‘n Interessante feit omtrent die gedigte is dat dit verder teruggaan as bestaande werke oor Atlantis. Daar is diegene wat meen dat Atlantis die land van die Paradys, die verlore Eden, is. Ek onderskryf dan ook hierdie gedagte. Maar met inbegrip van die verhaal van die sondvloed in die Bybel en Plato se beskrywing word daar slegs gemeld dat die mense op Atlantis sondig geword het. Waarom en hoe dit gebeur het, word nêrens aangestip nie. In die gedig “The Rape of Atlantis” word die oorspronklike sonde wat op Atlantis gepleeg is, egter volledig behandel. Ek het vreemd genoeg, eers die slot van hierdie gedig, wat bykans vierhonderd reëls beloop, geskryf en daarna moeitevol teruggetas om dit te voltooi. Die enigste bestaande materiaal wat ek vir hierdie lang gedig gebruik het, is ‘n beskrywing van die Songod op Peru wat sowat ‘n paragraaf van agt of tien reëls beloop.

Volgens hierdie gedig (ek praat nie graag buite my poësie nie) is Atlantis in werklikheid regeer deur die hoëpriester en die heilige Maagd van die Son. Na ‘n ritueel wat op bepaalde tye plaasgevind het en ingelui is deur die dans van die Songod, waaraan slange, wildsbokke en heilige diere deelgeneemhet en gekulmineer het met die kos van die Songod met sonsopgang:

Moving ecstatic, dancing steep

the Shining God and the Virgin sweep,

swaying supple, rising one

moving the rhythm of the sun.

Mystic he meets her, meeting all

air and earth and the water’s call;

brow of the heavens bending to earth

shaping to Knowledge, breeding Birth.

Het sy in ‘n beswyming geraak en dan die regstreekse woorde van die Gode verkondig. Die hoëpriester het hierdie boodskap van die Gode dan weer aan die tien konings van Atlantis oorgedra en sodoende het die land vrede en welvaart geken. Toe egter raak die hoëpriester op die Maagd van die Son verlief, en dan volg daar ‘n lang tussenspel waar hy haar weerstand stap vir stap afbreek om haar uiteindelik te verlei en sodoende die onvergeeflike sonde te pleeg, want nou is sy deur ‘n mens aangeraak en besoedel, met die gevolg dat sy sterf en die stem van die Gode nooit weer gehoor word nie.

Ek haal hier ‘n gedeelte van die slot van die gedig aan, waarin die hoëpriester te laat besef watter sonde hy gepleeg het. Voordat die Maagd sterf, sien sy in haar slaap ‘n visioen en voorspel die ondergang van Atlantis in die see:

I saw and sensed and in her sleep

she moved and moaned: “the waves are deep,

the Gods are muted now”, she cried;

“dark depths are gaping wide, and wide

the wakening seas sway upon us.”

Wings struck her then,

and summoned from the world of men,

forlorn and lone, with weeping bent

her spirit touched mine own and went.

And still her moon-white body lay

a thing of rare and chosen clay

the Gods had moulded to perceive.

But from the rounded lips I kissed

Three serpent-heads struck out and hissed

Their venom on the sun-blessed land

and peace and hope came to disband.

A hound-toothed head reared up and bore

the country forth to strife and war.

Nou word die land sondig totdat die Gode dit in die see laat verdwyn. In die gedig “Atlantis Sinks” kom daar onder andere ‘n beskrywing voor hoe die laaste klompie oorlewendes Noag se ark oor die water sien vaar met ‘n Engel aan die stuur. Tydelik word die storms gestil totdat die ark verdwyn en dan woed die elemente weer voort:

Far out into the night he went

lost to our sight; the waters bent

their fury round our hold again

while beating stronger came the rain;

and still our hearts went yearning far

unto the brightness of that star,

and still our eyes ached through the rain

to see the blessed bark again

that stilled the seas, and left us more

abondoned that we were before.

In die gedig “Atlantis Warns” word daar ‘n waarskuwing gerig dat seë weer sal styg, en in die daaropvolgende afdelings THE RAPE OF THE ATOM en THE DESTINY OF ENGLAND AND THE LOW LANDS LYING TO THE WEST, word die bedreiging meer in besonderhede uitgebeeld:

Upon the cliffs that Dover bore

the centuries will gleam no more.

Maar hierdie bundel bevat nie net ‘n voorspelling van die ondergang van sekere lande nie, dog dit voorspel ook ‘n groot wedergeboorte vir die mensdom en die koms van ‘n nuwe profeet – ‘n gedagte wat bevat word in die laaste twee reëls wat oor bedreigde Europa handel:

And as we go weeping away to the caves

the lawn of Atlantis leaps from the waves
Eienaardig genoeg het ek op etlike plekke in die bundel geskryf dat die ondergang van bedreigde lande die wedergeboorte van Atlantis aandui, en eers later het ek verneem dat daar ‘n legende bestaan dat as die een land ondergaan die nuwe aarde uit die see opkom. Hier sal dit miskien van waarde wees om ‘n gedagte van Lewis Spence, ‘n skrywer wat meer as ‘n dosyn boeke oor Atlantis die lig laat sien het, en een van die grootste lewende outoriteite oor die vergane kontinent, aan te haal. In sy boek WILL EUROPE FOLLOW ATLANTIS, skrywe hy dat Atlantis die geestelike bakermat van die mensdom was. Nadat Atlantis in die see verdwyn het, het Europa in die rigting van die wetenskap ver gevorder, maar nooit die geestelike hoogtes van die verlore kontinent verwesenlik nie. Europa het volgens hom op godsdienstige gebied gefaal en daarom sal ook hierdie gebied deur ‘n ramp uitgewis word.
In die afdeling THE GREAT AWAKENING, van my boek, skryf ek dat die wysheid van Atlantis herbore gaan word, dat die mens voor sy grootste geestelike verwesenliking sedert die koms van Christus staan:

And plant and beast and bird and stone

will know that man has come to throne

the godlike strenthg within his heart;

still clasped in clay, yet conscious part

of those great Wings that ever beat

a rhythm song may never meet.

En in die slotgedig “Closing Song of the Alantean Spirits” word die koms van die duisendjarige vrede voorspel:

The peace of a thousand years

comes guarded by sacred steers;

and all that the Prophet read

will be as the Prophet said

will be as the golden Book, on whose pages

more is writ by die Sages

than man has yet had the merit

or pureness of heart to inherit.

Staan ons miskien in die tydperk van OPENBARING, daardie geheimsinnige slothoofstuk in die Bybel?
Ten slotte beantwoord ek gedeeltelik twee vrae wat al seker lankal in die gedagte van my lesers spook. Waarom het ek ATLANTIS THE CRYING OF THE WATERS in Engels geskryf en nie in Afrikaans nie? Hierop is my antwoord slegs – my inspirasie het in Engels gekom!

Op die tweede vraag, naamlik waarom moes ‘n Suid-Afrikaner, ‘n boereseun wat in die Karoo groot geword het, nou juis hierdie onderwerp aanpak en hom met voorspellings besig hou wat oënskynlik buite die kader van die Unie lê? As antwoord hierop haal ek ‘n gedeelte aan van ‘n gedig “Southern Africa” wat oorspronklik aan die einde van my bundel sou verskyn het, maar wat ek weggelaat het omdat dit van ander lande die kritiek kan uitlok dat die skrywer hiervan te chauvinisties is:

SOUTHERN AFRICA

This is the land of the future

this the Utopia to be,

a vision whiter than Europe

shaking its shores from the sea;

wise beyond science and the dogma

drifting the old to its death,

wielding a wisdom forgotten,

birthing a love to be gotten

golden to all ………..

………….

This is the land of the Godhead

this the Kingdom to be,

a creed to steepen the Christian

bending its brow from the sea.

All that the centuries mated

between the man and the God,

here on your shores to be stated

her in its truth to be taught.

Let there be shrines in your valleys,

temples of silence and song,

for prophets are moving amongst you,

great spirits descending amongst you

bearing alight from Beyond.

This is the Lost Atlantis

summoned out of the sea,

drawn from the secret Subways

destined, my peoples, for thee.

Hiervolgens will dit voorkom asof Suidelike Afrika op staatkundige, kulturele en geestelike gebied in die toekoms die toon in die wêreld gaan aangee, dat ons land voor ‘n ontwikkeling staan wat groter hoogtepunte gaan bereik as wat Europa en Amerika verwesenlik het, want die wysheid van Atlantis – dit wat Europa en Amerika nooit geken het nie – gaan hier binne ons landpale herbore word.

(Uit Die Brandwag, Vrydag 23 Julie 1954)

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

Dit is interessant dat vele forums wat die volksaak voer, steun op die gedigte van G A Watermeyer. Ek plaas nou die bekende gedig waarin Watermeyer onomwonde die toekoms van die Boer koppel aan die Wederkoms en die Wysheid van Atlantis.

REPUBLIEK VAN DUISEND JAAR
G A Watermeyer

Wat Israel was sal my volk word,
sy lendene met God omgord.....

Ons is gewond, maar oor die wond
vloei die gesalfde morestond;

ons is gebuig, maar uit die smaad
vlam die gevlerkte daeraad.

Deernis-deurdrenk van weerloos ly,
deur smart tot wordingswil kasty,

puur uit ons pyn die roepingslig
waar wolkkolomme nasies rig....

Wat Israel was, sal my volk word,
sy lendene met God omgord.

In republiek wat ons verklaar
anker Sy droom van duisend jaar;

Hier word Sy raadsaal uitgebou
waar ons die Suide suiwer hou....

In lig wat tot bewussyn kom
erf ons die rigterstaf van Hom,

word voorwaens in die Groter Trek
wat weer die Wysheid herontdek,

die binnelande van die gees
oopstel vir God-bewuste wees;

oor die seisoene en gety
die mens se vroeër mag verkry

toe Adam in gestalte was
en heel geloop het in die gras...

In republiek wat ons verklaar
anker Sy Droom van Duisend Jaar;

hier word Sy Raadsaal uitgebou
waar ons die Suide suiwer hou.

Uit waters wat weer onrus word
sal skoner see in aarde stort...

Ligwoord sal tot ons midde kom
wat trou en teken is van Hom;

Rigwoord wat wit en waarheidrein
die dou van Sy gedagte skyn:

Woord wat Sy Droom tot wording baar
in vrederyk van Duisend Jaar;

terug na die seisoene tas
voordat die sondvloed water was;

die heelal weer tot heelheid grens
binne bewussyn van die mens;

Sy Beeld tot beeld in ons gesmee
die vleuels van gestalte gee...

Uit waters wat weer onrus word
sal skoner see in aarde stort.

In hierdie groter tyd van God
sal Afrika weer Eden bot...

Wanneer ons ligwaartse verlang
gevleueld oor die aarde hang,

die liefde in ons hoër staan
as wat die haat se kringloop gaan,

word uit die sondeswaar gety
die nuwe wêreldryk bevry;

die periodieke paradys
wat helder tot bewussyn rys,

in eenheid tussen God en mens
smart van die sondeval oorgrens;

die Vrede wat op die aarde was
opnuut herenig met die gras...

In hierdie groter tyd van God
sal Afrika weer Eden bot.

Let op hierdie strofe;

word voorwaens in die Groter Trek
wat weer die Wysheid herontdek,

en vergelyk dit met die digter se verduideliking.

Hiervolgens will dit voorkom asof Suidelike Afrika op staatkundige, kulturele en geestelike gebied in die toekoms die toon in die wêreld gaan aangee, dat ons land voor ‘n ontwikkeling staan wat groter hoogtepunte gaan bereik as wat Europa en Amerika verwesenlik het, want die wysheid van Atlantis – dit wat Europa en Amerika nooit geken het nie – gaan hier binne ons landpale herbore word.

(Uit Die Brandwag, Vrydag 23 Julie 1954)

Wat behels die Wysheid van Atlantis?

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

Let op hierdie strofe;

word voorwaens in die Groter Trek
wat weer die Wysheid herontdek,

en vergelyk dit met die digter se verduideliking.

Hiervolgens will dit voorkom asof Suidelike Afrika op staatkundige, kulturele en geestelike gebied in die toekoms die toon in die wêreld gaan aangee, dat ons land voor ‘n ontwikkeling staan wat groter hoogtepunte gaan bereik as wat Europa en Amerika verwesenlik het, want die wysheid van Atlantis – dit wat Europa en Amerika nooit geken het nie – gaan hier binne ons landpale herbore word.

(Uit Die Brandwag, Vrydag 23 Julie 1954)

Wat behels die Wysheid van Atlantis?

Liefde groete.

Die Ou Man

Watermeyer se gedig REPUBLIEK VAN DUISEND JAAR koppel die Wederkoms, sowel as die herontdekking van die Wysheid van Atlantis direk aan die lotsbestemming van die Boer.

Die Wysheid van Atlantis verwys na ons Oergodsdiens, soos geanker in Genesis1, die Nuwe Testament en die Witboek.

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

Herontdekking van die Atlandse skrif

En ek sê vir julle, my eie, dat daardie heilige Atlandse beeldskrif wat volgens my opdrag voorberei is, in die toekoms herontdek sal word deur hom wat dit op my bevel geskryf het.

Die Witboek bl. 44

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

Dit wil dan nou voorkom of die Boer die draer van die naam, Atlantis gaan word.

Die Boer se geestelike ontwaking is onlosmaaklik verbind aan die hergeboorte van Atlantis hier binne ons landsgense.

Boerland is die nuwe Atlantis!

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

GEROEPE VOLK

deur: G A Watermeyer

Klein Boerevolk in die breë land
wat hier geloftesterk jou stand
teen stede van die wêreld staan,
jy sal nie buk of ondergaan;
veel smart, veel sterwe en verdriet
het jou geroepenheid graniet
tot Ararat van Afrika,
Arkvesting wat Sy Volksdroom dra.

God is die Land waarop ons leun,
God die Gestalte waarop ons steun.

Klein Witvolk in dié woeste land
wat teen die nagswart, Noorde wand;
ras wat met tentwaens van geloof
die kontinent se donker kloof;
ras wat die blanke erfenis
se laaste suiwer vesting is:
jy anker met jou Bloedrivier
die wortels van die Weste hier.

God is die laer om ons heen,
God die gestalte wat ons steun.

Klein Israel smadelik gebind
om vir die Farao’s strooi te vind,
nog na die bitter koorstrek Noord
te skoffel in die vreemde boord;
noudat die wêreld tweespalt word,
die grootboom see oor stede stort,
sal Vryheid van Sy Wolkkolom
wit oor jou wye vlaktes kom.

God is die Hoop waarop ons leun,
God die gestalte wat ons steun.

Daar bestaan by my geen twyfel nie, dat Watermeyer se profetiese gedigte die verloop van ons geskiedenis vooruit aandui. En volgens daardie aanduiding is daar meer as net hoop op uitkoms.

Liefde groete.

Die Ou Man

[Die Ou Man]

Re: Atlantis en die Boer

Ons het gisteraand 'n paar gaste uit Nederland gehad wat hierdie onderwerp kom lees het. Ek plaas die kommentaar van een van ons vriende.

Komen we van Atlantis?

Er zijn talloze geschriften, celtische, hindoe, plato, de bijbel noem maar op die het bestaan van atlantis en lemuria bevestigen.

13000 jaar geleden vond er een catastrofe plaats. volgens de maya's en hun kalender die men heeft dankzij de overlevenden van atlantis. Verplaatst het zonnestelsel zich elke 12920 jaar. als dit gebeurd gaat voor een bepaalde tijd de aarde sneller om de zon draaien tot hij weer in zijn normale tempo herstelt. Als dit gebeurt kunnen de oceanen dit tempo niet volgen met als gevolgd dat het land sneller draait dan de oceanen met enorme tsunami's tot gevolg. Ondermeer het verhaal van de zondvloed, wat plato ook beschrijft en de bijbel en weet ik veel hoeveel andere geschriften.

Hiermee werd atlanis en lemuria(hof van eden) van de kaart geveegd. De overlevenden hiervan verspreiden zich en kwamen onder andere terecht in Egypte waar men de pyramides rond gizeh bouwde en ook de sfinx met een leeuwenkop(later werd hier een faraokop uitgebouwd door de egyptenaren). deze 3 pyramide's en de sfinx wezen precies de riem van de leeuw aan in het sterrenstelsen. Wat voor dat moment de plek was waar de zon in stond 13000 jaar geleden.

Al sinds mensenheugenis willen egyptologen, egyptische overheid en andere multikul archeologen ons doen geloven dat de egyptenaren dit zouden hebben gebouwd en dat zij dan ook nog eens zwart zouden zijn geweest. bull****. de sfinx bevindt zich op een lagere plek dan de pyramide's er is zoveel watererosie op de stenen van de sfinx dat de sfinx onderwater heeft moeten staan. De laatste regentijd waarbij dit gebeurde in egypte is van 7000 voor christus. Dit betekent dus dat de sfinx minimaal 9000 jaar oud is en dus nooit door de egyptenaren kon zijn gebouwd.

Dan is er ook nog het verhaal van de kamer der wijsheden onder de voorpoten van de sfinx. Hier zouden onze voorouders al hun kennis van onder andere de astronomie in hebben bewaard. Door middel van sysmologisch onderzoek staat nu vast dat er inderdaad een kamer zich bevind onder de sfinx. Echter heeft de egyptische regering verboden hier onderzoek naar te laten doen.

Liefde groete.

Die Ou Man